En na opnieuw een bezoek aan zijn huisarts begon de medische molen. Diagnose AML (acute myeloïde leukemie), alarmfase één. Deze boodschap was amper geland, of hij was al aan de beurt voor de eerste behandeling. De normale gangbare onderzoeken zouden later wel komen. Een rollercoaster werd in gang gezet. Van het Bravis ziekenhuis in Bergen op Zoom, naar het Bravis ziekenhuis Roosendaal, via het Amphia ziekenhuis in Breda, naar uiteindelijk het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam. Twee chemokuren van 24/7 gedurende een week, een stamceltransplantatie, en een derde chemokuur, als ‘’genadeklap’’ voor de laatste slechte bloedcellen in zijn lichaam. Het was een turbulente periode, waarin Michel geregeld in een isolatiekamer verbleef om zo ernstige infecties te voorkomen. Hij verloor zijn haar, en ook de andere bijwerkingen vielen niet mee. Zoals hij het zelf zei: ‘’niets deed het meer’’…

Maar er was ook hoop. De kennis en kunde van de artsen heeft hem positief verrast. Vanuit zijn werkervaring bij een bedrijf dat rolstoelen maakt, had hij weliswaar al het een en ander meegekregen van de medische wereld. Dat men zó inventief is, had hij echter nooit gedacht. Voor ieder scenario hadden de doktoren alvast een plan b klaar. Hij besefte dat al deze kennis er nooit had kunnen komen zonder wetenschappelijk onderzoek. Op dat vlak deelt hij de visie van Kindermedicijn: medisch-wetenschappelijk onderzoek is enorm belangrijk, en daarbij is het cruciaal de patiënt goed te bereiken. Vervolgens werd hij ook nog op een andere manier verrast. Toen zijn hematoloog hem op de rand van zijn bed vertelde ‘’een aparte vraag te hebben’’, keek hij verbaasd op. Maar wat bleek? Hij werd gevraagd om zijn verhaal te vertellen aan Koningin Máxima, bij de opening van een nieuwe afdeling van het ziekenhuis. ‘’Ach, waarom ook niet?’’ Dit werd uiteindelijk een hele bijzondere middag, met onder andere een 1-op-1 gesprek met de koningin, en later ook nog een gesprek op de kamer met een andere patiënt erbij. Dit alles met een persoonlijke aandacht en oprechtheid, die onmogelijk gespeeld kon zijn. Deze oprechtheid zag hij ook terug bij de vele mensen die hem een hart onder de riem staken. Totaal onbekenden waren soms, die de moeite namen hem sterkte te wensen na het lezen van zijn verhaal op Linkedin. Sommigen stuurden zelfs een kaart. Dit deed hem goed. ‘’Als mens wordt je er zoveel sterker door op dat moment Bewust zijn van wat er in het leven toe doet, dát doet ertoe’’. Wat hem ook goed deed, was dat zijn partner hem dagelijks kwam opzoeken in het ziekenhuis. Dit was niet mogelijk geweest zonder haar werkgever (Deloitte), die zie zich heel meegaand opstelde en haar deze vrijheid gaf.

Al dit soort dingen hebben Michel aan het denken gezet. Wát doet ertoe in het leven, waar wil ik mijn aandacht vooral aan besteden? Hij pakte een vel papier, en begon dit letterlijk uit te tekenen. Allereerst met betrekking tot zijn eigen leven. Daarnaast wil hij graag iets betekenen voor andere mensen die in een vergelijkbare situatie terecht zijn gekomen. Want een waardige en oprechte benadering zoals hij die zelf ervaren heeft, gunt hij een ander ook. Zo hecht hij veel waarde aan een menswaardige behandeling door de werkgever wanneer een werknemer uitvalt door welke lichamelijke of geestelijke aandoening dan ook. ‘’Ik heb een soort strijdbaarheidsknop op mijn rug zitten om mensen die stuk gaan door ziekte en eruit gegooid worden, om die dan toch weer een plekje te geven.’’ Daarnaast vindt hij dat er relatief weinig aandacht is voor het verhaal van mannen die te maken hebben met kanker, aangezien het nu toch vooral vrouwen zijn die hierover worden geïnterviewd. Uiteindelijk komen dit soort zaken allemaal neer op het patiëntenbelang. Patiëntenbelang, het belang van de mens achter de patiënt, waar wij als Kindermedicijn ook voor staan. Des te toevalliger was het dat we via Linkedin met Michel in aanraking kwamen, en hij vervolgens ook bekend bleek met Hematon. En zo is het gekomen tot dit interview. Een interview waarin we terugkeken op een heftig maar tegelijk hoopvol verhaal.